=)
Ons slimme brein
Uw brein kan u nog meer vertellen
Reinoud de Jongh is biopsycholoog en schreef de afgelopen zes jaar iedere maand de rubriek ‘Breinbrekers’ in Psychologie Magazine. Dit jaar publiceerde hij het boek Hoofdzaken, waarin hij allerlei interessante feiten en weetjes over het menselijk brein beschrijft. Het boek geeft bijvoorbeeld antwoord op de vragen of mensen het echt kunnen voelen als er iemand naar ze kijkt, of waarom we drie keer controleren of de deur op slot hebben gedaan, of waarom sommige mensen in zwart- wit dromen. Dingen die mensen zich ongetwijfeld wel eens hebben afgevraagd, maar waar nooit een antwoord op gevonden kon worden.
Ook staan er in het boek verschillende testjes om te laten zien hoe bedrieglijk onze ogen en ons brein kunnen zijn. Ik heb na afloop van zo’n testje regelmatig gedacht: hoe kon ik zo stom zijn om daarin te trappen?! Maar gelukkig werd ik direct door meneer De Jongh gerustgesteld: waarschijnlijk trapt iedereen erin.
Begrijpelijk als je inmiddels een beetje nieuwsgierig geworden bent. Het boek is zeker een aanrader!
Niemandsland- Hisham Matar
Over een jeugd in Libië
Op een hete dag in de zomer van 1979 loopt de negenjarige Suleiman met zijn moeder over het marktplein in Tripoli. Ineens ziet hij aan de overkant van het plein zijn vader staan. Waarom zwaait hij niet? En waarom komt hij niet naar huis terwijl hij weet dat Suleimans moeder op instorten staat?
Niemandsland vertelt het verhaal van een jongen die opgroeit in de angstaanjagende en verwarrende wereld van het Libië van Khaddafi. Vrienden en familie verdwijnen en worden geëxecuteerd; een mysterieuze man hangt de hele dag rond het huis en stelt vreemde vragen; en zijn moeder, die aan een geheimzinnige ziekte lijdt, verbrandt al hun boeken. Niemandsland is een universeel verhaal over de liefde en de toewijding van een kind voor zijn ouders. Het is een onvergetelijke roman over een jongen die opgroeit in een gezin dat verscheurd raakt door geheimen en verraad. Niemandsland is beeldend geschreven en diep ontroerend.
Dit boek wilde ik graag lezen omdat het mij interessant leek om de gebeurtenissen in het Libië van Khadaffi eens te bekijken van het oogpunt van een gewone burger. In dit boek is het de negenjarige Suleiman, die uit alle macht probeert te begrijpen wat er om hem heen gebeurt. Zijn vader is veel weg en blijft steeds langer weg, terwijl zijn moeder zich vergaapt aan de ‘medicijnfles’. Mensen uit zijn nabije omgeving worden beschuldigd van verraad en op wrede wijze meegenomen, waarna ze later op televisie ‘live’ worden geëxecuteerd. Een traumatische ervaring, niet alleen voor een jongetje van negen dat dit op televisie ziet gebeuren, maar voor alle burgers van Libië. Maar deze gebeurtenissen gingen behoren tot het alledaagse. Iets wat natuurlijk nooit had mogen gebeuren, maar wat helaas wel en veelvuldig heeft plaatsgevonden.
Het verhaal is aangrijpend, vooral omdat het geschreven is vanuit Suleiman’s beleving: een kinderlijke en dus nog naïeve visie, maar toch al wereldwijs door de gebeurtenissen waar hij getuige van is. Naarmate hij ouder wordt gaat hij steeds meer begrijpen, ook waarom hij als kind naar Caïro werd gestuurd. Zich erbij neerleggen is echter een tweede.
Jouw moment
De wereld lijkt kleiner te worden. Gedachten verbreden. Ligt het aan mij, of is iedereen altijd ergens anders? Ik merk het wel. Ik zit altijd met mijn gedachten op een plek waar ik zelf niet ben. In het verleden, in de toekomst, of in een wereld zonder tijd. Aan de andere kant van de wereld, of iets minder ver weg. Het kan overal zijn, maar hier ben ik niet. Hoe komt dat toch?
Je bent op een plaats, waar je nog niet eerder bent geweest. Je maakt er foto’s van, voor later. Voor als je weer terug bent op de plek waar je altijd bent. Je kijkt de foto’s terug, bedenkt je of ze mooi genoeg zijn. Of je er misschien niet nog een paar moet maken. Of je ze op Facebook gaat zetten. Je vergeet bijna dat je nog steeds op die plek bént. Kijk om je heen, draai een rondje, neem alles in je op. Voor je het weet, is het moment voorbij. Dus maak er jouw moment van.
Ik heb besloten dat ik het gewoon tegen mezelf ga zeggen. Keer op keer, desnoods. Het leven gaat steeds sneller voorbij, het is te zonde om het zomaar voorbij te laten gaan. Wees jezelf bewust van het moment. Je bent hier. Je leeft nu. De toekomst komt vanzelf wel.
Afbeelding van: www.weheartit.com
"Jammer"
Verontwaardiging alom. Op televisie prijkte vanavond namelijk niemand minder dan de Damschreeuwer himself, met een big smile vol in beeld. Niet dat ik hem herkende, ik heb hem gelukkig nog nooit ontmoet, maar onder in beeld stond klein: “Damschreeuwer”. Eerste oorzaak van mijn verbazing. Wat deed hij daar? En wat was er zo grappig? Er werd meneer een aantal vragen gesteld. “Wie ben je? Waar woon je? Wat is je beroep?” Het vreemdste antwoord vond ik het antwoord op de volgende vraag: “Ben je normaal?” Antwoord: “Ja.” In combinatie met een brede grijns. Maar natuurlijk.
Nu moet ook ik toegeven dat het begrip ‘normaal’ tegenwoordig behoorlijk te relativeren valt, maar kom op. Er blijken steeds meer dingen te kunnen, maar dat die persoon zonder blikken of blozen op tv durft te zeggen dat hij nergens spijt van heeft en dat hij het ‘jammer’ vindt dat er gewonden zijn gevallen door zijn ‘ludieke’ actie, vind ik wel een beetje ver gaan. Er zijn mensen met vreemde vormen van humor, maar hier kon ik met geen mogelijkheid iets grappigs in zien. Is dat vreemd? “De dodenherdenking van dit jaar was van B- kwaliteit”, meende de man vervolgens doodleuk. “U was er niet bij.” Opnieuw een lach. “Nee, je kunt niet ieder jaar een herdenking van A- kwaliteit hebben, hè?”
“Jammer”
Verontwaardiging alom. Op televisie prijkte vanavond namelijk niemand minder dan de Damschreeuwer himself, met een big smile vol in beeld. Niet dat ik hem herkende, ik heb hem gelukkig nog nooit ontmoet, maar onder in beeld stond klein: “Damschreeuwer”. Eerste oorzaak van mijn verbazing. Wat deed hij daar? En wat was er zo grappig? Er werd meneer een aantal vragen gesteld. “Wie ben je? Waar woon je? Wat is je beroep?” Het vreemdste antwoord vond ik het antwoord op de volgende vraag: “Ben je normaal?” Antwoord: “Ja.” In combinatie met een brede grijns. Maar natuurlijk.
Nu moet ook ik toegeven dat het begrip ‘normaal’ tegenwoordig behoorlijk te relativeren valt, maar kom op. Er blijken steeds meer dingen te kunnen, maar dat die persoon zonder blikken of blozen op tv durft te zeggen dat hij nergens spijt van heeft en dat hij het ‘jammer’ vindt dat er gewonden zijn gevallen door zijn ‘ludieke’ actie, vind ik wel een beetje ver gaan. Er zijn mensen met vreemde vormen van humor, maar hier kon ik met geen mogelijkheid iets grappigs in zien. Is dat vreemd? “De dodenherdenking van dit jaar was van B- kwaliteit”, meende de man vervolgens doodleuk. “U was er niet bij.” Opnieuw een lach. “Nee, je kunt niet ieder jaar een herdenking van A- kwaliteit hebben, hè?”
Dreams
Let's see the world!
Vandaag de dag is het niet zo vreemd meer dat je als student zijnde voor korte of langere tijd naar het buitenland vertrekt. Stage, vrijwilligerswerk, een project, alles is tegenwoordig mogelijk. Het feit dat je door de technologische ontwikkelingen van nu moeiteloos en gratis met de andere kant van de wereld kunt bellen, doet de voorheen grote afstanden verkleinen.
Ik ving van de week een gesprek op in de trein, tussen twee buitenlandse studenten. Ze hadden het erover hoe ‘saai’ het afgelopen studiejaar wel niet was geweest, omdat ze ‘slechts één maand’ in het buitenland hebben doorgebracht. Het jaar daarvoor brachten ze zeven maanden in het buitenland door, wat blijkbaar als veel normaler werd geacht. Nu is het aantal mensen dat ik ken dat op dit moment in het buitenland verblijft voor studie of stage, ook al lang niet meer op één hand te tellen. Mijn moeder merkt de afgelopen tijd regelmatig op dat de jeugd van tegenwoordig zo ‘onrustig’ is. Ze kunnen geen week meer op dezelfde plek blijven of ze zijn het alweer zat: ze raken snel op iets uitgekeken. Waar komt die alles overheersende reislust toch vandaan?
Nu moet ik zeggen dat ik mij heel goed met die ‘jeugd van tegenwoordig’ kan identificeren. Zelf ga ik in januari een maand Spaans studeren in Spanje, iets waar ik heel erg naar uitkijk. Verder zou ik het jaar erop ook dolgraag stage lopen in het buitenland, mocht ik hiervoor de kans krijgen. Ook ik herken de drang om te ontdekken wat er buiten Nederland allemaal nog bestaat en ik kan niet wachten om daarmee te beginnen. Pure reislust, iets wat altijd al in me heeft gezeten. Daarbij komt dat het allemaal gewoon veel meer bereikbaar lijkt geworden. Het is niet zo moeilijk meer om een stageplek in het buitenland te bemachtigen, of om er ‘even een jaartje’ tussenuit te gaan.
De mogelijkheden groeien met de dag en eigenlijk ben je gek als je zo’n aangereikte kans laat liggen. Onrustig gedrag? Verwend gedrag? Ik weet het niet. “Het zou me niet verbazen als ik later via stage of voor een baan in het buitenland terechtkom en daar niet meer vandaan wil, mam.” Hoor ik mezelf tijdens een gesprek met mijn moeder zeggen. “Nou, daar kom je nog wel op terug.” Luidde haar reactie. Ik weet het niet. We zullen zien.
Afbeelding via www.weheartit.com
Let’s see the world!
Vandaag de dag is het niet zo vreemd meer dat je als student zijnde voor korte of langere tijd naar het buitenland vertrekt. Stage, vrijwilligerswerk, een project, alles is tegenwoordig mogelijk. Het feit dat je door de technologische ontwikkelingen van nu moeiteloos en gratis met de andere kant van de wereld kunt bellen, doet de voorheen grote afstanden verkleinen.
Ik ving van de week een gesprek op in de trein, tussen twee buitenlandse studenten. Ze hadden het erover hoe ‘saai’ het afgelopen studiejaar wel niet was geweest, omdat ze ‘slechts één maand’ in het buitenland hebben doorgebracht. Het jaar daarvoor brachten ze zeven maanden in het buitenland door, wat blijkbaar als veel normaler werd geacht. Nu is het aantal mensen dat ik ken dat op dit moment in het buitenland verblijft voor studie of stage, ook al lang niet meer op één hand te tellen. Mijn moeder merkt de afgelopen tijd regelmatig op dat de jeugd van tegenwoordig zo ‘onrustig’ is. Ze kunnen geen week meer op dezelfde plek blijven of ze zijn het alweer zat: ze raken snel op iets uitgekeken. Waar komt die alles overheersende reislust toch vandaan?
Nu moet ik zeggen dat ik mij heel goed met die ‘jeugd van tegenwoordig’ kan identificeren. Zelf ga ik in januari een maand Spaans studeren in Spanje, iets waar ik heel erg naar uitkijk. Verder zou ik het jaar erop ook dolgraag stage lopen in het buitenland, mocht ik hiervoor de kans krijgen. Ook ik herken de drang om te ontdekken wat er buiten Nederland allemaal nog bestaat en ik kan niet wachten om daarmee te beginnen. Pure reislust, iets wat altijd al in me heeft gezeten. Daarbij komt dat het allemaal gewoon veel meer bereikbaar lijkt geworden. Het is niet zo moeilijk meer om een stageplek in het buitenland te bemachtigen, of om er ‘even een jaartje’ tussenuit te gaan.
De mogelijkheden groeien met de dag en eigenlijk ben je gek als je zo’n aangereikte kans laat liggen. Onrustig gedrag? Verwend gedrag? Ik weet het niet. “Het zou me niet verbazen als ik later via stage of voor een baan in het buitenland terechtkom en daar niet meer vandaan wil, mam.” Hoor ik mezelf tijdens een gesprek met mijn moeder zeggen. “Nou, daar kom je nog wel op terug.” Luidde haar reactie. Ik weet het niet. We zullen zien.
Afbeelding via www.weheartit.com
Een bloem en een vlinder
Een bloem en een vlinder
zo verschillend maar toch zo gelijk
iedere dag opnieuw aanschouwden zij
de wereld die voor hen lag uitgestrekt
een zon die opkwam tegen een zachte gekleurde lucht
dauwdruppels heetten een nieuwe morgen welkom
de natuur liet de wereld geen minuut hetzelfde
maar de bloem zag het niet
Een warme begroeting van nieuw zonlicht
het op en neer dansen van de bladeren
die zich lieten besturen door de wind
de geboorte van nieuw leven
daar tussen het hoge gras
kijk dan! leek de natuur te roepen
Daar was het weer, het zonlicht
Een nieuwe dag bood zich aan
Een speelse windvlaag deed de vlinder opschrikken
En haar op het zachtroze bed van bladeren
Van een bloem belanden
Zie je dat?
Vroeg de bloem aan de vlinder
Samen keken ze naar het bekende schouwspel
Niet alleen verbonden door hun aanraking
Maar door datgene wat zij deelden
En toen zagen zij het
Afbeelding: www.weheartit.com