Twenties Girl
“Twenties Girl” van Sophie Kinsella
Dit boek heb ik aan het begin van de zomer gekocht omdat ik op zoek was naar wat leuke, lichtzinnige boeken voor op vakantie. Zonder heel veel verwachtingen ben ik begonnen met lezen, en al snel bleek dat ik het boek het liefst in één keer uit las. Ik moet stiekem ook wel toegeven dat het boek al uit was toen ik eenmaal mijn koffers had ingepakt..
Maar dat terzijde. Ik had nog nooit eerder een boek van Sophie Kinsella gelezen, maar ik moet zeggen dat haar schrijfstijl me wel bevalt. Ik vind het sowieso leuk om Engelse boeken te lezen en het Engels in dit boek was zeer goed te doen. Hieronder een korte inleiding op het verhaal, waarbij je een voorproefje krijgt van wat er allemaal staat te gebeuren..
Het verhaal begint vrij chaotisch en wordt naarmate de tijd verstrijkt eigenlijk steeds chaotischer. De hoofdpersoon Lara belandt op de begrafenisceremonie van haar oudtante, Sadie Lancester, een vrouw die ze eigenlijk nooit heeft gekend en waarvan ze geloof ik ook niet eens wist dat zij bestond. De hele familie is aanwezig en ze realiseren zich allemaal dat ze eigenlijk niets over deze vrouw weten, tot grote verbazing en lichte ergernis van de begrafenisondernemer. Uncle Bill en zijn aanhang, enkele rijke en verwende familieleden van Lara, pogen dan ook de begrafenis snel tot een einde te brengen, omdat het gedenken van een persoon die ze zich niet eens kunnen herinneren uiteraard niet bepaald in hun drukke dagschema past. Uiteindelijk is Lara degene, geheel tegen de verwachtingen in, die de boel in de war schopt. Zij merkt namelijk plotseling een meisje op dat vlakbij haar zit, maar dat er een paar seconden geleden nog niet zat. Of wel?
Feit is, dat de anderen haar niet schijnen op te merken. Lara denkt allereerst dat ze gek begint te worden. Een vrij normale reactie, zou je zeggen. Maar het mysterieuze meisje is niet van plan haar met rust te laten. Wanneer Lara zichzelf ervan probeert te overtuigen dat ze het zich maar verbeeldt, hoort ze een schelle stem vlak bij haar oor: “I want my necklace! Where is my necklace? Stop the funeral!”. Het blijkt hetzelfde meisje te zijn, dat nu pal naast haar zit. Ze begint Lara allerlei dingen in te praten. Ze houdt vol dat ze “haar ketting terug wil” en dat Lara, simpelweg omdat zij de enige lijkt te zijn die haar kan zien en horen, daarvoor moet zorgen. Wanneer Lara vraagt wie ze nou eigenlijk denkt te zijn, stelt het meisje zich voor: “My name is Sadie Lancester!”
Wie is dit mysterieuze meisje, en waarom kan alleen Lara haar zien? Is ze soms de ‘geest’ van haar overleden oudtante? Lara weet dat ze altijd al over een overdadige hoeveelheid aan fantasie heeft beschikt, maar als dit een creatie van haar eigen hersenen is, dan is het wel een eigenwijze! Hoe zal dit verder lopen? Is het meisje Sadie Lancester echt dezelfde persoon als de oudtante die op het punt staat begraven te worden?
Vermoeiende conversaties
Het is leuk om belangstelling te krijgen. Over het algemeen dan. Ik heb er in ieder geval geen moeite mee als een persoon die je een tijd niet meer gezien hebt (of zelfs nog nooit gezien hebt) belangstellend vraagt wat je tegenwoordig uitvoert. Maar er is één vraag waar ik zo langzamerhand een beetje de kriebels van begin te krijgen.
Het zit namelijk zo, ik ben vorig najaar begonnen met de studie Taalwetenschap. En dat heb ik geweten ook. “Goh, Taalwetenschap? Zozo. Enne.. wat houdt dat precies in? Ga je dan álle talen leren?’ Blijkbaar is taalwetenschap een vrij nieuw fenomeen onder de mensen. Probeer maar eens uit te leggen wat taalwetenschap precies inhoudt, en dat je na die studie gedaan te hebben níet alle talen van de wereld kunt spreken. ‘Niet? Oh, dat dacht ik..’
Nee, je leert niet alle talen spreken, je gaat het fenomeen taal zelf bestuderen, en de ontwikkelingen die zij in de loop van de geschiedenis heeft meegemaakt. Taal is hét basisingrediënt voor onze maatschappij, voor het samenleven van mensen. Taal stelt je in staat tot denken, en het stelt je in staat je wensen, gevoelens en mening uit te drukken. Stel je eens voor hoe de wereld eruit zou zien als er geen talen waren..als mensen niet met elkaar konden communiceren. En nee, dan was er ook geen gebarentaal, want daarvoor moet je ook kunnen denken, (namelijk een gebaar aan de bijbehorende betekenis kunnen koppelen, en daar heb je taal voor nodig). Ga maar eens na..
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die de lichtelijk vermoeiende vraag al ontelbare keren heeft moeten beantwoorden. Maar één ding is zeker, hoe vaker je hem moet beantwoorden, hoe beter je wordt in het formuleren van een antwoord. Oefening baart kunst, zullen we maar zeggen.
Boekverfilming "Tirza"
Het is zo’n twee jaar geleden dat ik dit boek heb gelezen, maar het verhaal blijft me bij. Ik heb het over het boek “Tirza” van de schrijver Arnon Grunberg. Het absurde verhaal over een tot waanzin gedreven vader die zijn dochter vermoordt omdat hij zoveel van haar houdt, doet hoogstwaarschijnlijk menige lezer zijn wenkbrauwen optrekken. En toch heeft het boek me van begin tot eind geboeid. Misschien omdat het gedrag van hoofdrolspeler Jorgen steeds bizarder wordt, misschien vanwege de mysterieuze rol van het Afrikaanse meisje Kaisa in het verhaal en misschien ook omdat je steeds meer het idee krijgt dat je een belangrijk detail hebt gemist. Dat klopt in feite ook, blijkt uiteindelijk.
In de tijd dat ik het boek las heb ik inderdaad wel eens gedacht, “Van dit boek zou je een mooie film kunnen maken.” En waarschijnlijk ben ik niet de enige geweest met die gedachte, want een tijdje geleden bereikte mij het nieuws dat het boek zou worden verfilmd. En wel onder leiding van regisseur Rudolf van den Berg, met Gijs Scholten van Aschat als de “onfortuinlijke” Jorgen en Sylvia Hoeks als Tirza.
De film gaat op 30 september in première en is tevens de opening van de dertigste editie van het Nederlands Filmfestival op 22 september. Ook is deze film de Nederlandse Oscar- inzending.
Één ding is zeker, ik zal op de voorste rij zitten om dit bizarre maar intrigerende verhaal opnieuw te kunnen beleven.
De betrouwbaarheidsfactor
Het is alweer een paar dagen geleden, maar toch blijft het me enigszins dwars zitten. Ik kwam vorige week terug van het eerste college van dit jaar en ik stond in Den Haag Moerwijk op de tram te wachten. (Iets wat ik voorlopig even niet meer ga doen) De desbetreffende tram kwam maar niet en ik zag verder ook niemand in de buurt van de tramhalte, behalve een wat oudere man van buitenlandse afkomst, die net aan kwam lopen. Hij vroeg of ik op de tram wachtte, wat mij nogal logisch leek omdat ik, zij het inmiddels wat ongeduldig, bij een tramhalte stond. Daarna meldde hij in gebrekkig Nederlands dat er een verderop een boom op de rails was beland en dat de trams daardoor tijdelijk niet reden. Wat aardig dat hij dat even doorgeeft, hoor ik mezelf nog denken. Ik schatte hem tussen de vijftig en de zestig. Hij deed begripvol toen ik vertelde dat ik er al zo’n twintig minuten stond en bleef daarna zwijgend en met een glimlach naast me staan. Hij praatte nog wat over het weer en een paar tellen later liep ik nietsvermoedend naar het perron met het plan om dan maar met de trein verder te gaan. Maar ik merkte dat de man achter me aan kwam en dat hij naast mij op het perron ging staan. “Wat is jouw nummer”? Vroeg hij met diezelfde glimlach. Ik keek verbaasd. Vroeg hij nou mijn telefoonnummer? “Ja, dan kunnen we een keer uit eten, of iets anders gezelligs.” Vervolgde de man. Hij pakte zijn telefoon en wilde hem aan mij geven. Ik voelde me totaal niet meer op mijn gemak. Ik schudde mijn hoofd. “Sorry meneer, maar ik geef mijn nummer niet zomaar aan mensen die ik niet ken.” Ik was blij dat de trein op dat moment aan kwam rijden. Ik haastte me de trein in, zag nog net dat de man ook instapte en ik bleef net zo lang naar voren lopen in de trein tot ik hem niet meer zag. Ik bleef mijn hoofd schudden, terwijl ik nadacht over het vreemde voorval tot ik eindelijk thuis was.
Wat voor kwaads kun je zien in een aardige oude man die gewoon de behoefte aan een praatje lijkt te hebben? Terwijl je net denkt dat er toch nog aardige en behulpzame mensen op de wereld zijn, gebeurt er zoiets. Natuurlijk ben ik hierdoor nu een beetje behoedzamer geworden, maar ik weet nu niet echt meer wanneer iemand betrouwbaar is. Je kunt toch niet altijd maar angstvallig bij mensen uit de buurt blijven omdat diegene wel eens iets kwaads of ongepasts in de zin kan hebben?
Hoe overleef ik mijn sollicitatiegesprek?
Iedereen zal er in zijn of haar leven wel een keer mee te maken krijgen, of diegene nou wil of niet. Een sollicitatiegesprek: voor de één niet veel bijzonders, voor de ander een hel. Niet iedereen beschikt over een vlotte babbel en sterk ontwikkelde sociale vaardigheden en daarom moeten sommige mensen een handje geholpen worden.
Tijdens zo’n gesprek krijg je vaak van die directe vragen waarover je normaal gesproken een tijdje moet nadenken om een goed antwoord te kunnen formuleren. Nou, tijdens zo’n gesprek krijg je hoogstens een paar seconden de tijd voor ze je ongeduldig/ vragend aan gaan zitten staren. Dat is al één ding waar veel mensen moeite mee hebben. Je moet adrem zijn en snel een antwoord kunnen formuleren dat ook nog eens relevant is voor de gestelde vraag.
Verder worden sommige mensen bijvoorbeeld snel zenuwachtig voor een sollicitatiegesprek. Wanneer je nerveus bent, kun je minder helder nadenken en ben je dus ook minder goed in staat om een goed antwoord te geven. Je gaat onrustig op je stoel zitten draaien, kijkt alle kanten op en zegt opvallend vaak ‘ehm..’, terwijl de interviewer bijna medelijden krijgt. Herkenbaar?
Deze mensen hebben een duwtje in de rug nodig. Allereerst geef ik mijn eigen tips (voor zover ik mezelf als ervaringsdeskundige kan beschouwen (laten we het er maar op houden dat ik naast die twee sollicitatiegesprekken die mijn lijstje nu telt, me gewoon goed kan inleven in een situatie)).
– Schrijf van tevoren een aantal vragen op die je over de functie wilt stellen. Stel dat je zenuwachtig bent en je vergeet deze dingen te vragen, dan kom je later misschien voor verrassingen te staan. Je kunt deze vragen best bij het gesprek houden; het is tevens een blijk van motivatie en goede voorbereiding.
– Bedenk ook van tevoren drie sterke en drie zwakke punten van jezelf. Vaak wordt hiernaar gevraagd. Bedenk ook van tevoren een goed antwoord op vragen als “Waarom denk jij dat je geschikt bent voor deze functie?” en “Wat heb jij dat anderen niet hebben?” Dit soort moeilijke vragen worden altijd gesteld en je kunt dus maar beter van tevoren een antwoord verzinnen dan dat je tijdens het gesprek met een mond vol tanden zit! Schrijf het antwoord in kernwoorden op of leer het uit je hoofd.
– Voor het geval je niet zo zeker van je zaak bent en over weinig zelfvertrouwen beschikt, heb ik een hulpmiddel. Wanneer je geen zelfvertrouwen hebt of denkt dat je die baan toch niet zult krijgen omdat er toch altijd betere mensen zijn, doe dan alsof. Niemand ziet het als je faked, zo lang je maar met opgeheven hoofd en een lach op je gezicht de ruimte binnenkomt. Dan heb je de eerste punten al binnen.
– Je houding is van essentieel belang. Dit heeft ook met zelfvertrouwen te maken, maar je kunt hier zelf snel iets aan veranderen. Sta of zit rechtop, tover een lach op je gezicht en kijk de persoon tegenover je recht in zijn ogen. Laat je niet van de wijs brengen als diegene dwars door je heen lijkt te kijken, maar doe gewoon hetzelfde terug. Doe tenminste alsof je geïnteresseerd bent en sluit je niet af voor eventuele kritiek. Zorg ervoor dat, zodra jij weer weg bent, de mensen nog over je napraten. “Dat was een spontane jongen!” of, “Dat was een leuke meid!”
– Wat ook kan bijdragen aan het ontwikkelen van social skills is het spelen van een rollenspel. Je kunt dit doen met bijvoorbeeld een vriend, vriendin of familielid, maar dit zal altijd anders zijn dan wanneer je een echte interviewer of recruiter tegenover je hebt zitten. Je kunt daarom ook workshops en cursussen volgen waarbij speciaal daarvoor getrainde mensen je helpen. Zie het einde van mijn blog voor handige links. Natuurlijk kun je ook met een bekende oefenen: diegene speelt de rol van interviewer en stelt jou een aantal scherpe vragen. Jij kunt dan net zolang oefenen tot je een antwoord naar jouw tevredenheid hebt geformuleerd. Hoe vaker je zo’n vraag moet beantwoorden, hoe beter je wordt in het beantwoorden van dat soort vragen en hoe vlotter ze uit je mond komen.
Ook al zit het niet in je karakter om open te zijn en ben je eerder introvert dan extravert, de bovengenoemde dingen kun je jezelf aanleren. Laat zien wie je bent en wat je te bieden hebt.
Tot slot heb ik nog wat handige tips voor als je meer informatie wilt over het voorbereiden op sollicitatiegesprekken. Er bestaan zat boeken waar je misschien wat aan hebt. Dit vond ik een leuke: “Sollicitatiegesprekken voor dummies”, Joyce Lain Kennedy.
Ook kun je je skills oefenen en verbeteren bij online sollicitatietrainingen:
http://intermediair.cre8ion.com/werknemer2/ http://www.sollicitatietraining.com/index.php/gesprekstraining?gclid=CL2n8c3EhKQCFVMqDgodQyW-Hg
Als laatste heb ik dan nog de leuke tip om een masterclass te volgen over het solliciteren naar een baan. Deze vindt plaats op het NS Try Out festival, op donderdag 14 oktober op het Centraal Station in Leiden. De masterclass duurt ongeveer twee uur, heet “Origineel solliciteren” en is speciaal voor mensen die het solliciteren eng, niet leuk of spannend vinden. Voor meer informatie en inschrijving, kijk op: http://www.nstryoutfestival.nl/master-classes
Thinkabouts
Ken dat wat voor je aangezicht is en wat voor je verborgen is zal geopenbaard worden.
Thinkabouts
De meest subtiele schoonheden in ons leven zijn ongezien en ongehoord.
Thinkabouts
Hij die zich druk maakt over de mening van de menigte, zal nooit boven hen uitstijgen.
Edinburgh, a mad God’s dream #2
Gelukkig hebben we na de Ghostly Underground Tour nog aardig kunnen slapen. Op de derde dag van ons bezoek aan Edinburgh begaven we ons ook naar een uithoek van de stad. Hier bevond zich het Water Of Leith, een stuk natuur midden in een toch wel drukke stad. Een riviertje met af en toe een stroomversnelling en een waterval, tegen een achtergrond van oude, hoge bomen en nog meer groen. Het leek ons de ideale locatie voor een picknick. Even wat rust nadat we toch al aardig wat kilometers hadden gelopen. Op deze dag brachten we ook een bezoek aan de Edinburgh Dungeon. Dit was een soort spookhuis waarin ook in zekere zin de geschiedenis van de stad weer centraal stond. Live actors joegen ons de stuipen op het lijf, en als afsluiter werd je in een soort achtbaan- voertuig heel langzaam omhoog gehesen, om vervolgens te zien hoe een hendel werd overgehaald waarna we nog vrij onverwacht een volledig vrije val naar beneden maakten.
Ons volgende ‘mysterieuze’ bezoek was aan Greyfriar’s Kirkyard. Dit is een begraafplaats die om meerdere redenen bekend is. Allereerst vanwege Greyfriar’s Bobby, een trouwe hond die in de 19e eeuw leefde, en toen zijn baasje stierf heeft hij meer dan tien jaar naast het graf van zijn baasje gewaakt. Zijn baas John Gray zou ook op Greyfriars begraven liggen, maar geruchten gaan dat hij een paar mijl verderop is begraven. Voor de begraafplaats staat een pub, genaamd Greyfriar’s Bobby’s pub, en een standbeeld als eerbetoon aan de trouwe Bobby. Greyfriars is ook bekend vanwege de McKenzie poltergeist. George McKenzie was een nogal onaangename man die leefde in de 17e eeuw en de persoon die de executie van zo’n 130 Covenanters op zijn geweten heeft. De Covenanters vormden een bepaalde religieuze beweging, en zij werden door toedoen van McKenzie opgesloten op Greyfriar’s en later vervolgd. Sinds een zwerver een aantal jaren terug zijn toevlucht zocht tot de graftombe van McKenzie als slaapplaats voor de nacht en hij vervolgens werd aangevallen door een ‘iets’ in de ruimte, zijn er talloze meldingen gemaakt van mensen die zijn aangevallen rondom de tombe van McKenzie. Ze hebben vergelijkbare dingen ervaren als de mensen in de South Bridge Vaults: ze vielen flauw of werden hard tegen de grond gewerkt. Op Greyfriar’s gebeurde dit echter alleen na zonsondergang..
De derde dag sloten we af met een tour van The Cadies & The Witchery. De beschrijving van de tour deed het lijken alsof het weer één grote bangmakerij werd, maar het bleek uiteindelijk geheel tegen onze verwachtingen. De tour werd geleid door Adam Lyal (deceased), oftewel een overleden man, die leefde eind 18e/ begin 19e eeuw. Geheel gekleed naar zijn eigen tijd en spierwit geschminkt (hij was natuurlijk in feite een ‘lijk’), leidde hij ons rond door het oude centrum van Edinburgh en vertelde tal van verhalen over het ontstaan van de stad en het leven van de mensen in de stad in vroeger tijden. Dit met een erg hoog humorgehalte. Er werd als het ware gespot met de geschiedenis van de stad. Dit was met stip de leukste avond van ons verblijf. Ook waren er zogenaamde jumper- ooters. Dit waren figuren die een rol speelden in de verhalen van Adam Lyal en die werden gespeeld door een andere medewerker. Deze figuren doken dan ineens uit het niets op en lieten het publiek op vermakelijke manier schrikken, op het moment dat Adam Lyal over hen vertelde. Zo was er The Mad Munk, die telkens of struikelde of ergens tegenaan knalde terwijl hij probeerde heel eng te zijn. Ik voel nog steeds hoe mijn lachspieren pijn deden na afloop van die tour.
De vierde dag gingen we Schotland verder verkennen: we gingen mee met een excursie van Highland Experience. We zouden met een bus door de Highlands rijden, een bezoek brengen aan Loch Ness, de vallei Glen Coe en allerlei andere mooie plaatsen in de Highlands. We voelden ons wel een beetje een stel Japanners, zoals we in de bus zaten en met ons fototoestel alle mooie plaatsjes probeerden vast te leggen. Maar dit maakte het landschap niet minder mooi. Hoe noordelijker je gaat in Schotland, hoe hoger de bergen. En ook hoe meer verlaten het land is. Tegen de tijd dat we vrij noordelijk in de Highlands zaten was er nog nauwelijks een huisje te bekennen tussen het ruige landschap. Persoonlijk verheugde ik me erg op het bezoek aan Loch Ness. Het leek me erg gaaf om dat eens een keer in het echt te zien. Er werd ons de mogelijkheid op een boottocht beloofd, maar toen we er waren bleek dat er geen plaats meer was op de boot. Dit was best een teleurstelling, maar uiteindelijk hebben we op een soort pier een hele tijd naar het meer zitten kijken. Er hangt een apart sfeertje en het is vooral ook een heel mooi gezicht, dat meer zo tussen die hoge heuvels, gehuld in een dikke mist. Ook Glen Coe was erg mooi. De toppen van de bergen waren verborgen in de wolken, en vanaf de weg kon je zo de vallei in lopen. Je stond midden in de natuur. Helaas kregen we vanwege de grote afstanden die we moesten afleggen overal maar weinig tijd om rond te kijken. We reden verder ook langs twee voormalige filmlocaties: een bepaalde boogbrug waar de scène met de vliegende auto uit Harry Potter 2 is opgenomen en het gebied waar de film Braveheart van Mel Gibson is opgenomen. Tijdens de rit in de bus kregen we typisch Schotse bagpipe- muziek te horen, afgewisseld door andere Schotse artiesten en zo nu en dan een verhaal van de gids over het landschap waar we ons bevonden. De rit duurde vrij lang maar dat was het zeker waard! Het was een hele mooie dag waarop we erg veel gezien hebben en waar we nog lang aan terug zullen denken.
En toen brak alweer de laatste dag aan. Op deze dag viel de eerste regendruppel zo’n beetje, iets wat vrij uitzonderlijk is voor een land als Schotland. We brachten nog een bezoek aan Scott Monument, een hoog monument ter ere van Sir Walter Scott. Deze hebben we beklommen en bovenin hebben we genoten van een heel mooi, maar nat uitzicht. Edinburgh maakte zich op voor het Fringe Festival, een jaarlijks festival waarbij vooral de Royal Mile vol staat met straatartiesten en gekke lieden die bepaalde stunts uithalen om een boodschap over te brengen. We hebben hiervan nog een klein beetje meegekregen, maar toen het festival echt begon ging ons vliegtuig helaas alweer richting Amsterdam. We liepen nog een laatste keer over de Royal Mile, over de South Bridge, door de Princess Street Gardens en Princess Street, wierpen nog een laatste blik op het kasteel, en lieten toen deze bijzondere stad en dit bijzondere land (hopelijk niet voorgoed) achter ons…
Mocht je nog meer willen weten over bijvoorbeeld de South Bridge Vaults of de McKenzie Poltergeist, lees dan ‘The town below the ground‘ en ‘The ghost that haunted itself’ van Jan- Andrew Henderson. Of nog beter, breng ze zelf een bezoek…
Edinburgh, a mad God's dream
Na vele uren van voorbereiding en voornamelijk voorpret was het dan eindelijk tijd om ons naar Schiphol te begeven, om vervolgens door een ‘knus’ ingericht Easyjet- vliegtuig te worden afgezet op Edinburgh airport. We bevonden ons in de hoofdstad van Schotland, een stad met een beruchte geschiedenis, maar ook een stad vol gezelligheid, sfeer en prettig gestoorde mensen.
De eerste dag brachten we een bezoek aan het letterlijke hoogtepunt van de stad: Edinburgh Castle op de Castle Hill. Het moderne Edinburgh is gebouwd rondom deze heuvel, die al sinds vroeger tijden het centrum van de stad vormt. Edinburgh is de enige stad in Schotland waar de geschiedenis nog zo duidelijk aanwezig is. Als je het geringe aantal moderne gebouwen wegdenkt en je fantasie gebruikt, kun je zo voor je zien hoe de oude Schotten zichzelf en de stad verdedigden tegen het Engelse leger dat in verscheidene veldslagen al strijdend de heuvel opmarcheerde. Na het bezoek aan het kasteel, dat meer weg had van een klein ommuurd dorpje, liepen we de Royal Mile af. Dit is als het ware de hoofdstraat, en hij loopt vanaf het kasteel naar beneden richting de South Bridge. Hierover later meer. De Royal Mile, vreemdgenoeg een mijl lang, ademt de echte Schotse sfeer uit, met talloze Schotse souvernirwinkels en kiltmakers, whiskyshops en pubs. Na een wandeling over de Royal Mile, en verscheidene bezoeken aan souvernirshops, begaven we ons over de South Bridge en Princess Street richting Calton Hill. Hierop bevindt zich het Dugald Stewart Memorial, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de stad.
Op dag twee waagden we ons aan een behoorlijke klim in Holyrood park. Hier staat namelijk King Arthur’s Seat, oftewel een flinke heuvel die ooit is ontstaan door toedoen van een vulkaan. Hij is vernoemd naar koning Arthur, bekend van de Schotse legende. Eenmaal bovenop Arthur z’n zitplaats troffen we een vreemd tafereel aan. Later bleek dat we op een heuse filmset waren beland! Men was druk bezig met de opnamen van de verfilming van het boek ‘One day’ van David Nicholls, met o.a. Anne Hathaway, welke in 2011 in première gaat. De opnamen blijken grotendeels plaats te vinden in Schotland en Engeland. Na dit coïncident daalden we weer snel af, want we hadden niet bepaald het gevoel dat we erg welkom waren. Verder gingen we die dag mee met de Historic Vaults Tour, onze eerste ontmoeting met de South Bridge vaults; ondergrondse gangen met een beruchte reputatie. Het gaat hier namelijk om ‘one of the most haunted places in the world’. In de ondergrondse gangen zouden de afgelopen eeuwen veel lugubere dingen hebben plaatsgevonden, o.a. vonden veel mensen er de dood. Hun geesten zouden nog in de vaults ronddwalen. En daar gingen wij dus gezellig naartoe! De Historic Vaults Tour was erg interessant, we hebben niets gezien, wel wat vreemde dingen gevoeld, maar het was niet een zodanig enge ervaring dat we de Ghostly Underground tour niet meer durfden te doen. Althans, toen durfden we nog..
De avond erna gingen we mee met de Ghostly Underground Tour. Bij deze tours maken ze je opzettelijk bang, maar de verhalen die ze vertellen zijn gebaseerd op dingen die andere bezoekers ooit hebben meegemaakt. Je ging naar verschillende ruimtes, en in de ene ruimte zou meer paranormale activiteit zijn dan in de andere. Paranormaal level 3 was het hoogst, en ook aan zo’n ruimte brachten we een bezoek. Hier zou een klopgeest huishouden, en wel een klopgeest die een hekel had aan vrouwen. Er was al een heel aantal vrouwen aangevallen in deze ruimte, allemaal in de linkerhoek van de ruimte. En met allemaal gebeurde hetzelfde: ze werden in hun rug geduwd en vielen op de grond/ vielen flauw. Dit gebeurde alleen bij vrouwen.. De tour guides hadden bedacht dat alle vrouwen daarom in de rechterhoek moesten gaan staan, en alle mannen links. Zo kon er niks gebeuren.. Ik moet eerlijk zeggen, het was allesbehalve aangenaam. Er is gelukkig niemand aangevallen, maar wel hadden Steef en ik beiden dezelfde ervaring: we werden erg draaierig en het werd plotseling heel warm. Toen begon de zaklamp van de gids te flikkeren. Vlak daarna deed ze hem uit. Een moment had ik sterk de neiging om te gillen, ‘doe in godsnaam het licht aan!’ Maar gelukkig liet ze ons niet te lang in het donker. In de vaults hangt een vreemde, onprettige sfeer; je hebt het gevoel alsof je niet welkom bent en constant wordt bekeken. Je ziet en voelt dat er hier heel veel dingen zijn gebeurd die het daglicht niet kan verdragen. Het was een heel bijzondere, vreemde en spannende ervaring, en voor de Underground tour geldt: eens en nooit meer!
Deel 2 van het reisverslag over Edinburgh volgt!