words of a dreamer

Edinburgh, a mad God's dream

Na vele uren van voorbereiding en voornamelijk voorpret was het dan eindelijk tijd om ons naar Schiphol te begeven, om vervolgens door een ‘knus’ ingericht Easyjet- vliegtuig te worden afgezet op Edinburgh airport. We bevonden ons in de hoofdstad van Schotland, een stad met een beruchte geschiedenis, maar ook een stad vol gezelligheid, sfeer en prettig gestoorde mensen.

De eerste dag brachten we een bezoek aan het letterlijke hoogtepunt van de stad: Edinburgh Castle op de Castle Hill. Het moderne Edinburgh is gebouwd rondom deze heuvel, die al sinds vroeger tijden het centrum van de stad vormt. Edinburgh is de enige stad in Schotland waar de geschiedenis nog zo duidelijk aanwezig is. Als je het geringe aantal moderne gebouwen wegdenkt en je fantasie gebruikt, kun je zo voor je zien hoe de oude Schotten zichzelf en de stad verdedigden tegen het Engelse leger dat in verscheidene veldslagen al strijdend de heuvel opmarcheerde. Na het bezoek aan het kasteel, dat meer weg had van een klein ommuurd dorpje, liepen we de Royal Mile af. Dit is als het ware de hoofdstraat, en hij loopt vanaf het kasteel naar beneden richting de South Bridge. Hierover later meer. De Royal Mile, vreemdgenoeg een mijl lang, ademt de echte Schotse sfeer uit, met talloze Schotse souvernirwinkels en kiltmakers, whiskyshops en pubs. Na een wandeling over de Royal Mile, en verscheidene bezoeken aan souvernirshops, begaven we ons over de South Bridge en Princess Street richting Calton Hill. Hierop bevindt zich het Dugald Stewart Memorial, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de stad.

Op dag twee waagden we ons aan een behoorlijke klim in Holyrood park. Hier staat namelijk King Arthur’s Seat, oftewel een flinke heuvel die ooit is ontstaan door toedoen van een vulkaan. Hij is vernoemd naar koning Arthur, bekend van de Schotse legende. Eenmaal bovenop Arthur z’n zitplaats troffen we een vreemd tafereel aan. Later bleek dat we op een heuse filmset waren beland! Men was druk bezig met de opnamen van de verfilming van het boek ‘One day’ van David Nicholls, met o.a. Anne Hathaway, welke in 2011 in première gaat. De opnamen blijken grotendeels plaats te vinden in Schotland en Engeland. Na dit coïncident daalden we weer snel af, want we hadden niet bepaald het gevoel dat we erg welkom waren. Verder gingen we die dag mee met de Historic Vaults Tour, onze eerste ontmoeting met de South Bridge vaults; ondergrondse gangen met een beruchte reputatie. Het gaat hier namelijk om ‘one of the most haunted places in the world’. In de ondergrondse gangen zouden de afgelopen eeuwen veel lugubere dingen hebben plaatsgevonden, o.a. vonden veel mensen er de dood. Hun geesten zouden nog in de vaults ronddwalen. En daar gingen wij dus gezellig naartoe! De Historic Vaults Tour was erg interessant, we hebben niets gezien, wel wat vreemde dingen gevoeld, maar het was niet een zodanig enge ervaring dat we de Ghostly Underground tour  niet meer durfden te doen. Althans, toen durfden we nog..

De avond erna gingen we mee met de Ghostly Underground Tour. Bij deze tours maken ze je opzettelijk bang, maar de verhalen die ze vertellen zijn gebaseerd op dingen die andere bezoekers ooit hebben meegemaakt. Je ging naar verschillende ruimtes, en in de ene ruimte zou meer paranormale activiteit zijn dan in de andere. Paranormaal level 3 was het hoogst, en ook aan zo’n ruimte brachten we een bezoek. Hier zou een klopgeest huishouden, en wel een klopgeest die een hekel had aan vrouwen. Er was al een heel aantal vrouwen aangevallen in deze ruimte, allemaal in de linkerhoek van de ruimte. En met allemaal gebeurde hetzelfde: ze werden in hun rug geduwd en vielen op de grond/ vielen flauw. Dit gebeurde alleen bij vrouwen.. De tour guides hadden bedacht dat alle vrouwen daarom in de rechterhoek moesten gaan staan, en alle mannen links. Zo kon er niks gebeuren.. Ik moet eerlijk zeggen, het was allesbehalve aangenaam. Er is gelukkig niemand aangevallen, maar wel hadden Steef en ik beiden dezelfde ervaring: we werden erg draaierig en het werd plotseling heel warm. Toen begon de zaklamp van de gids te flikkeren. Vlak daarna deed ze hem uit. Een moment had ik sterk de neiging om te gillen, ‘doe in godsnaam het licht aan!’ Maar gelukkig liet ze ons niet te lang in het donker. In de vaults hangt een vreemde, onprettige sfeer; je hebt het gevoel alsof je niet welkom bent en constant wordt bekeken. Je ziet en voelt dat er hier heel veel dingen zijn gebeurd die het daglicht niet kan verdragen. Het was een heel bijzondere, vreemde en spannende ervaring, en voor de Underground tour geldt: eens en nooit meer!

Deel 2 van het reisverslag over Edinburgh volgt!

1 Responses to Edinburgh, a mad God's dream

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *