Daydreamer
Ik vind het heerlijk om te dagdromen. Ik doe het dan ook zo vaak, dat het volgens mij inmiddels best tot een hobby kan worden gerekend. In de trein, tijdens college, op de fiets, soms zelfs tijdens het autorijden (oei!), iedere locatie is eigenlijk wel geschikt. Ik heb geen idee waar ik dan allemaal zit met mijn gedachten, maar feit is wel dat ik me dan absoluut niet op aarde bevind. Het dagdromen kan soms best tot gênante situaties leiden. Denk bijvoorbeeld aan een treinconducteur die al minstens vijf minuten probeert je aandacht te trekken om je vervoersbewijs te kunnen controleren terwijl jij met een grote glimlach op je gezicht en blik op oneindig door het raam van de trein naar buiten zit te staren. Of je zit op een bankje in de stad en er komt een voorbijganger naar je toe (wat jij natuurlijk niet doorhebt): “Pardon, mag ik u iets vragen?” Stilte. “Hallo?” De voorbijganger trekt zijn wenkbrauwen op en buigt zich lichtjes over je heen. “Gaat alles goed?” Op dat moment merk je de vreemdeling op die nu iets te dicht in je buurt is gekomen om ongestoord verder te kunnen dagdromen. Terug op aarde. “Huh? Wat? Oh, neem me niet kwalijk.” Je kijkt verward om je heen. Waar dacht ik ook alweer aan? “Ik wilde u iets vragen,” Vervolgt de vreemdeling, met nog steeds een quasi- verbaasde blik in zijn ogen. “Waar zit hier in de buurt een postkantoor?”
Of iets dergelijks. Herkenbaar? Of ben ik tijdens het dagdromen misschien iets verder van de aarde verwijderd dan de gemiddelde dagdromer? Ik heb wel eens gehad dat ik me ergens in het openbaar vervoer bevond (waar precies weet ik niet meer, waarschijnlijk omdat ik dus met mijn hoofd ergens anders zat) en dat een bekende van mij bijna een half uur lang heeft geprobeerd mijn aandacht te trekken. Wel vanaf een afstand, maar ik merkte hem pas op toen hij al een tijdje naast me stond. “Wat ben jij doof, zeg!” Kreeg ik te horen. “En ook nog eens blind! Ik sta hier al een eeuwigheid!” “Tja, sorry.. Ik was even niet op deze wereld, of zo.”
Ook ben ik wel eens (ik moest me schamen) in een hoogstwaarschijnlijk heerlijke dagdroom verzonken terwijl ik met iemand in gesprek was. Oeps. Ik betrapte mezelf erop dat ik bloedserieus meepraatte en enthousiast met ‘Ja’ en ‘Nee’ antwoordde op de juiste momenten, terwijl ik met mijn hoofd totaal ergens anders zat! Hoe bedoel je multitasken? Ergens is het wel ideaal, als je dat kunt. Maar natuurlijk niet erg beleefd. Ik kan er niets aan doen, wanneer een situatie me niet danig interesseert ben ik in een mum van tijd in een ander universum beland.
Nou ja, het dagdromen heeft verder nog niet tot ernstiger situaties geleid. Moge het ook zo blijven, want ik vind het desondanks best een prettige aangelegenheid..
2 Responses to Daydreamer